داستان زیبا (۱۲)،برای رکسانا-Beautiful story (12), for Roxana

 

پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت. سنگ پشت ، ناراضی و نگران بود. پرنده ای در آسمان پر زد ، سبک . سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت : این عدل نیست ، این عدل نیست. کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.

من هیچ گاه نمی رسم ، هیچ گاه. و در لاک سنگی خود خزید ، به نیت نا امیدی.

خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود. و (خدا) گفت: نگاه کن ؤ ابتدا وانتها ندارد. هیچ کس نمی رسد. چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است.

حتی اگر اندکی. و هر بار که می روی ، رسیده ای. و باور کن آنچه بر دوش توست ، تنها لاکی سنگی نیست ، تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی. پاره ای از مرا.

خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت . دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راه ها چندان دور.

سنگ پشت به راه افتاد و گفت : رفتن ، حتی اگر اندکی ....