جملات فلسفی جبران خلیل جبران (پیامک فلسفی)

اگر از دوست خود جدا شدی، مبادا که بر جدیی اش افسرده و غمگین گردی؛ زیر آنچه از وجود او در تو دوستی و مهر برانگیخته است، ای بسا که در غیابش روشن تر و آشکار تر از دوران حضورش باشد

______________________
همه آنچه در خلقت است، در درون شماست و هر آنچه درون شماست، در خلقت است

______________________
آرامش گهواره ای است بر دامن خاک و سنگ پله هایی به جانب افلاک

______________________

انسانها بر دو گونه اند: یکی، او که در تاریکی بیدار و دیگری، او که در روشنایی خواب است

______________________

سزاوار است دوستی را بخواهی که به روزهایت تلاش و به شبهایت آرامش بخشد

______________________

ای که در رنج و عذابی! تو آنگاه رستگار میشوی که با ذات و هویت خویش یکی گردی

______________________

درختان شعرهایی هستند که زمین بر آسمان مینویسد و آنها را بریده و از آنها کاغذ میسازیم تا نادانی و تهی مغزی خویش را در آنها به نگارش درآوریم

______________________
ارزش انسان به داشته هایش نیست، به چیزی است که آرزوی به دست آوردنش را دارد

______________________

چه تفاوتی دارد که در شهر بزرگی زندگی کنی یا در شهری کوچک، زندگی راستین در درون ماست

______________________
دوست برای آن است که نیازت را برآورد، نه اینکه تهی بودنت را پر کند

______________________
هرگز در پاسخ عاجزانه ای در نمانده ام، مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟

______________________
لذت ترساندن، ژرف و پایدار است. به همین دلیل مترسک از ایستادن در دشت خلوت هیچگاه خسته نمیشود

______________________

چون بمیرم بگویید، غریبی مشتاق به سوی وطن خویش هجرت کرد؛ در دنیا اسیر مراد خود بود و اکنون در آسمانها رهاست

______________________
هنگامی که در سکوت شب گوش فرا دهی، خواهی شنید که کوهها و دریاها و جنگلها با خود کم بینی و هراس ویژه ای نیایش میکنند